به بازآفريني جشن‌ها و شادي‌ها نيازمنديم!

از يك سو تهديدها و توطئه هاي دشمنان و كارشكني ها و خيانت هاي آنها و از سوي ديگر خبر بلايا و مصائب و حوادث منتشر شده در محيط اجتماعي ، فضاي غم انگيز و دردناكي را براي ما ايجاد مي كند.
نه تنها آنچه گفته و شنيده مي شود ، بلكه آنچه در فضاي مجازي و شبكه هاي اجتماعي خوانده و مشاهده مي شود ، چيزي به چشم و گوش شهروندان مي رسد كه قلب و روح همه را آزار مي دهد.
يك روز ماجراي ذبح فرزندش توسط والدين و جسد وي كه در زباله هاي خيابان پيدا شده بود و روز ديگر خبر غرق شدن كشتي خارك يا انفجار پالايشگاه تهران مخاطبان را آشفته مي كند و همزمان با نتيجه تورم ، بيشتر از اين ضرر مي زند.

آيا راهي براي بهبود اين آسيب ها غير از شاد بودن و خوشبختي نداريم؟ آيا راهي براي درمان اين درد به جز خوشبختي وجود دارد؟ دانستن ارزش وقت و غلبه بر اندوه و خوشحال بودن با اندكي بهانه ، دارويي است كه در فرهنگ ايران باستان و اعتقادات ديني اسلامي وجود دارد و هست.
عرفان اسلامي و ايراني ، كه مهمترين م componentلفه فرهنگ و تمدن ماست ، مي تواند زمينه ساز اين خوشبختي بيش از هر بستر فكري ديگري باشد ، و اگر انسان ايراني بتواند در برابر حوادث بسيار سخت و بادها و طوفان هاي شديد قرن ها مقاومت كند. – تا حمله مغول – به دليل اين حمايت.
برخي از محققان و انديشمندان (مانند دكتر محمد علي اسلامي نودوشان در كتاب “ايران چه مي گويد”) معتقدند كه آيين هاي باستاني اجداد ما ، فرهنگ ايراني و زبان فارسي عاملي براي حفظ آنهاست.

در زماني كه كشوري مانند مصر در تاريخ اسلامي ، تاريخ و نام و زبان خود را از دست داد ، ايران بزرگ فارسي باقي ماند و ضمن ارائه بهترين و درخشان ترين مثال سازگاري با اسلام ، نه تنها توانست فرهنگ خود را حفظ كند ، زبان و نام حتي برجسته ترين دانشمندان ، كارگزاران و نويسندگان در فضاي وسيع اسلامي و جامعه.
با اصالت فرهنگي و ريشه هاي مذهبي – يكي از عوامل و دلايل اين ثبات – حفظ روحيه شاد خارجي و شادي دروني در فرهنگ ايراني است.
ايرانيان باستان به بهانه هاي مختلف جشن مي گرفتند و از فرصت هاي مختلف شادي قدرداني مي كردند.

از آئين هاي ملي نوروز در ابتداي سال تا پايان سال تا جشن هاي ارديبهشتگان و خدادادگان و تيرگانا ، همه فرصت دارند تا غم و اندوه روز را غبارروبي كرده و بشارت هاي پيش رو را تبريك بگويند. .
شايد دوري ما از اين آيين ها و دوري از فرصت ها و بهانه شادي و خوشبختي زمينه را براي هجوم غم و اندوه فراهم كرده باشد. چرا اكنون راه شادي و خوشبختي را گشوده ايم و هيچ اقدامي براي بازآفريني آيين هاي باستاني جشن و شادي ، هر يك از ما انجام نمي دهيم؟