علي لندي؛ از دل آتش به دل مردم

دوربين هاي تلفن همراه به شهروندان كمك كرده تا از آنچه اتفاق مي افتد مطلع شوند. گاهي اوقات عكسبرداري از رويدادها بر تسكين غلبه مي كند و حتي مي تواند كمك ها را مسدود كند.
يك اتفاق استثنايي زماني رخ مي دهد كه در نوجواني ، بدون هيچ اشتياق براي ثبت اخبار هر رويدادي ، آستين هايش را بر مي گرداند و بدون كوچكترين ترديدي ، به همسايه اي مي رسد كه فرياد كمك او بي پاسخ مانده است.
علي لندي ، پسر 15 ساله ايذه ، براي نجات مادر و دختري كه در آتش گرفتار شده بودند ، به خانه همسايه دويد. اما او خود را به آتش كشيد و 15 روز بعد جان خود را در بيمارستان از دست داد.

ما قبلاً چنين رفتاري را ديده بوديم. همسايه ها بر سر همسايه ها فرياد مي كشيدند و همسايه ها مي دانستند كه بايد روي يكديگر سايه بگذارند ، اما اين روزها چنين مفاهيمي كمتر معتبر هستند ، بي تفاوتي و فرديت در جامعه حاكم است و احساس تنهايي و انزوا در روابط حاكم است. عجيب نيست اگر كسي براي نجات جان انسانها مرزهايي تعيين كند و از چنين محاسباتي به عنوان معيار استفاده كند. همچنين مي تواند روابط با همسايگان را مختل كند.

زماني اين قرباني ها در زندگي روزمره شهروندان وجود داشت و ما جلوه هاي مختلف آن را در مشكلات ، زلزله ها و سيل ها ، آتش سوزي ها و جنگ ها و غيره مي ديديم ، اما نكته مهم اين است كه روح چنين قرباني هايي تحت تأثير شرايط غالب قرار داشت. به شرايط اجتماعي. اين يك رويداد طبيعي يا بزرگ بود. همانطور كه تبليغات رسمي ، اطلاعات مكرر و درخواستهاي مستقيم براي پرداختن به يك رويداد باعث ايجاد حس مشترك مي شود ، قرباني علي لندي با چنين رويدادهاي خاصي در كشور متفاوت است. او تصميم گرفت و خود را فدا كرد.
كار نوجوانان محصول تبليغات و تحولات اجتماعي نبود ، بلكه نتيجه شجاعت بي گناه ، رفتار قهرمانانه و مسئوليت قهرمانانه آنها بود. داستان علي لندي داستان گمشده امروز ماست. شجاعتي كه مردم ديدند و از آن قدرداني كردند. او راهي از قلب آتش به قلب مردم پيدا كرد.

* چاپ شده در روزنامه شرق